نگاهش میکنم شاید بخواند از نگاه من که اورا دوست میدارم
ولی افسوس او هرگز نگاهم را نمیخواهد
به برگ گل نوشتم من که اورا دوست میدارم
ولی
افسوس او گل را به زلف کودکی آویخت
به گوش خــدا برسانید
آدم این حوا سـالهاست که رفـتـه است!
این حوای تنـها را برگرداند پیـش خودش!
بهشـتش را نمیخواهم
به جهــنـمش هم راضی ام!
هرجــایی باشد به جز این دنیا!
این دنیا زیادی بـوی آدم گرفـته است
مـــــــــن زخمــــــــهای بـــــے نظیری به تـــــــن دارم
اما تــــــــــــو مهــــربان تــــرینشان بودی ، عمیـــــــــق تــــرینشان ،
عــــزیــــــــــــز تـــرینشان !
بعــد از تـــــــــــو آدم ها
تنها خــــــــراش های کوچکـــــے بودند بــر پوستـــــم
که هیچ کـــــــدامشان به پای تـــــــــــو نــــــــــرسیــدند
به قلبــــــــــم نـــــــرسیدند ....